‘Wees maar niet bang,’ zegt hij ‘ik heb contacten bij de veiligheidsdiensten.’ De man met wie ik praat geeft een knikje naar het plein waarop een groepje vreedzame manifestanten met Palestijnse vlaggen zwaaien. ‘Ik ben veel banger van mensen die zich niet uitspreken tegen onrecht.’ mompel ik. Hij reageert niet.
Als ik even later naar huis fiets liggen zijn woorden op mijn maag. Ik weet hoe angst werkt, hoe het langzaam maar zeker uitdijt. Ik herinner me hoe ik ooit heel bang was dat collega’s zouden ontdekken dat ik veel dommer ben dan ik lijk op mijn cv, om vervolgens bang te worden van netwerkmomenten met die collega’s en dan gewoon van collega’s zelf. Het onderwerp van mijn angst was zelden of nooit het probleem, maar een afleiding van het probleem dat angst zelf is.
Sinds er op 16 oktober twee mannen gruwelijk werden gedood in Brussel gingen alle associatieve remmen los. Ik merk hoe mensen bang zijn van van terreur, hoe ze daarom iedereen die ook maar in de verste verte lijkt op de dader van de aanslag gaan vrezen om dan op de meest pijnlijke manier hun menselijkheid zelf op te schorten en te vervallen in walgelijk racisme.
Het onderwerp van die angst is nooit het probleem, maar een afleidingsmanoeuvre van het probleem dat die angst zelf is.
Wees maar niet bang, zeg ik tegen iedereen en niemand in het bijzonder. Ik hoop dat het aankomt voor we met zijn allen naar de stembus trekken volgend jaar.
uittreksels. 